امروز یکی از شاگردان کلاسمان می گفت: « استاد جان! حس میکنم توان رفتن این راه را ندارم، با خود گفتم شما که تا اینجای راه پیش رفتید چه کشیده اید!؟ »
از یک شورشی شوریده بر همه قالبها و فرم ها و گفته ها و یافته ها و بافته ها انتظاری جز این نمی رود که بچه مردم را به این روز درآورد.چقدر نگرانش شدم، در عین حال چقدر حس خوبی به من دست داد، از تلقین مفاهیم و جملات قالب بندی شده به آدم های با شعور و واجد شخصیت مستقل بیزارم. میدانم تجربه فهم، تجربه تصمیم و انتخاب ، تجربه ی بودن سخت است و آوارگی دارد ولی بدون اینها جهان ما آدمها جهان بی روحی خواهد بود.
درست است میشورانمتان ولی تا آخرش با شما خواهم ماند!!
«من جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا»
درباره این سایت